تصنّع

یادداشت‌های یک پسر شوریده - تصنّع

همین اوّلش بگم که من از این چیزکلاسای توخالی الکی پفکی که نمی‌دونم «با کیا شدیم 70-80 میلیون» و «مملکته داریم و...» خوشم نمیاد و معتقدم همینه که هست و منم از همین مردمم و هرچی اجتماع مشکل داره، منم توش مقصّر هستم و جملگی سر و ته یه کرباسیم جمیعاً! و اگه بخواد تغییر و تحوّلی هم اتّفاق بیفته، باید از جزء به کل باشه... یعنی از من! از تو!

شاید یکی از شادترین سکانس‌های زندگی ما^{(تعمّد دارم بگم سکانس! چون معتقدم خیلی از ما داریم فیلم-زندگی می‌کنیم!)}سکانس جشن ازدواج و مجلس عقد و عروسیه! مراسمی که یه جورایی خاطره‌ساز مقطع گذر از دوران مجرّدی به تأهّله و طبیعتاً و ذاتاً باید فضای شاد و امیدبخشی داشته باشه! ولی اتّفاق غم‌انگیز اینه که اون مایه‌های شادی واقعی به مرور و در دوره‌ی فرسایشی تهیّه‌ی جهیزیه و وسایل زندگی و تمهید مقدّمات برگزاری مجلس با اون مخارج سرسام‌آور و وحشتناک از بین میرن و به نظرم تنها و تنها چیزی که دلخوشی عروس و داماد هست، نه آغاز زندگی مشترکِ عاشقانه، که رهایی از این دوران پر کش و قوس و جنجالی «برگزاری مراسمآبرومند و چشم‌پرکن(!)» ازدواجه!

این میشه که مجلس و مراسم عروسی، اون فرح و شادی خودجوش و ذاتی رو نداره و مجبوریم باز هم به زور پول، شادی تصنّعی رو به مجلسامون بیاریم و همچین چهره‌هایی رو ستاره‌ کنیم!^{(روی عکس هم می‌تونین کلیک کنین!)}

 خوب! ظاهراً همه چی حلّه و باز هم اون «نقاب» آبرومند رو جلوی چشم مردم زدیم و صورتمون به سیلی «شاد» شد و بالاخره جلوی حرف و حدیث مردمو گرفتیم! حالا این که پرداخت قرض و قوله‌ی برگزاری مراسم، مصیبتیه که شاید سالهای طولانی، کام داماد و عروس رو تلخ کنه به درک! مهم اینه که یک شب هزار شب نمیشه و مجلس باید «آبرومند» برگزار بشه!

 ********

یه سکانس دیگه از این فیلم(!) زندگی، ماجرای مراسم ختم خیلی از ماست! از یه طرف، ازدواج تک‌فرزند با تک‌فرزند و تولید نسل بی‌برکتی که نه عمّه و خاله داره و نه عمو و دایی^{(عموزاده و دایی‌زاده و خاله‌زاده و عمّه‌زاده پیشکش!)}عزادار و گریه‌کنی برای متوفّی باقی نمیذاره! از طرف دیگه هم -بر فرض وجود همه‌ی این فک و فامیل- وقتی اون مرحوم مغفور خلدآشیان(!) توی زندگی دردی از کسی دوا  و گرهی از کار فروبسته‌ای وا نکرده، طبیعیه که کسی داغدار و عزادار رفتنش نیست و مردن همچین کسی که بود و نبودش فرقی نداشته، دلی رو نمی‌سوزونه و اشکی رو جاری نمی‌کنه! ولی خوب! مگه میشه بی‌خیال «حرف مردم» شد؟! مگه میشه مجلس سوت و کور باشه؟! مگه میشه مجلس حزن‌انگیز و آبرومند برگزار نشه؟! اینه که باز هم دست به دامن«دی‌جی(!)» پولکیو حتّی«گریه‌کن» الکیبشیم و مجلس رو به زور هم که شده «پر آب چشم» برگزار کنیم!^{(خاطره‌ی ریز: طرف 24میلیون خرج مجلس ختم باباش کرد، ولی 2میلیون واسه نماز روزه‌ی قضای وصیتنامه‌ی مرحوم خرج نکرد!)}

 

قصّه، قصّه‌ی خیلی از ما آدمهاست، قصّه‌ی چرخ زندگی‌هایی که به جای گردیدن دور محور «آرامش» و «خوشبختی» واقعی، چوب «حرف مردم» و «مردم چی فکر می‌کنن» و «آبرو داری» لاشون گیر کرده و از «چرخیدن» افتادن و قصّه‌ی نقاب و نقاب و نقاب و نقاب!

 

پس‌نوشت این پست:واسه مریضای روحی و جسمی دعا کنین!

پس‌نوشت پست قبلی:یه سر بهاینجابزنین و اسم و فامیلیتون رو جستجو کنین... براشون فاتحه بخونین تا براتون فاتحه بخونن! یا حق!

28